Tα γράμματα στον Τοίχο

Οι τοίχοι της πόλης μαρτυράνε την αλήθεια για τους κατοίκους της, λέει ένα παλιό ρητό. Από αρχαίους χρόνους, μπορούσε κανείς να πιάσει τον παλμό ενός λαού κοιτάζοντας τις τοιχογραφίες. Οι ουλές, τα σημάδια και τα τατουάζ στο τσιμεντένιο δέρμα της πόλης μεταδίδουν τις εμπειρίες ενός έθνους σε στιγμή μετάβασης.

Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα της Ευρώπης με τα περισσότερα γκράφιτι. Η εγκατάλειψη του αστικού κέντρου και, κατά συνέπεια, η υποβάθμισή του, έχει επαναφέρει το ερώτημα κατά πόσο το γκράφιτι συμβάλλει στην πτώση της ποιότητας ζωής στο κέντρο. Μία παλιά και εκτενής συζήτηση σχετικά με το ρόλο του γκράφιτι επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο: είναι τέχνη ή ρύπανση;

Μερικοί από τους πρωτοπόρους του γκράφιτι στην Ελλάδα, όπως οι TARE, Woozy, Senor, Scar, Ners και το crew των Ο.F.K, προσπαθούν να εκφράσουν τη δική τους άποψη για το πώς αυτά τα σημάδια στον τοίχο είναι κάτι πολύ περισσότερο!

Mαρία: Ενάντια σε κάθε εμπόδιο

Η ζωή σε αναπηρική καρέκλα ίσως φαίνεται απόλυτα μάταιη σε κάποιους ανθρώπους: όχι και στη Μαρία.

Η Μαρία Λιάσκου είναι 23 ετών και γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Η ζωή της είναι ένας διαρκής αγώνας για να κινηθεί στην αναπηρική καρέκλα. Σε μία πόλη που δε φροντίζει για τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία, η Μαρία έχει καταφέρει κάτι παραπάνω από το να κυκλοφορήσει. Η χαρισματική της προσωπικότητα τής έχει δώσει τη δύναμη να κοιτάξει πέρα από τις διακρίσεις και να διαπρέψει, όχι μόνο ακαδημαϊκά, ως φοιτήτρια της Νομικής, αλλά και ως παθιασμένη αγωνιστική κολυμβήτρια, εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα.

Η Μαρία είναι μόνο ένα παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά. Ο αριθμός ανθρώπων με κινητική αναπηρία έχει αυξηθεί κατά τα τελευταία χρόνια και μεγάλο μέρος του απαρτίζεται από περιπτώσεις που οφείλονται σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Μπροστά έλλειψη υποδομών και θεσμικής υποστήριξης, ο αγώνας της Μαρίας αντιπροσωπεύει τον αγώνα πολλών που βρίσκονται στην ίδια θέση.

Το μήνυμα της Μαρίας είναι θετικό και ξεκάθαρο: τα άτομα με αναπηρία όχι μόνο δικαιούνται μια ζωή όπως όλοι οι άλλοι, αλλά μπορούν και να την απαιτήσουν.

Καλοι Γείτονες

To Kαστελόριζο ή Μεγίστη είναι ένα μικρό ακριτικό νησί του Ανατολικού Αιγαίου, λιγότερο από ενάμισι ναυτικό μίλι από τις ακτές της Τουρκίας και 72 ναυτικά μίλια ανατολικά της Ρόδου. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με επίσημες απογραφές, είναι κάτω από 500 άτομα.

Η ιστορία του νησιού φτάνει μέχρι και την προϊστορική εποχή, για την οποία υπάρχουν δείγματα ανεπτυγμένου πολιτισμού. Κατά τον Μεσαίωνα, αφού καταλήφθηκε από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου, έγινε τόπος εξορίας. Εκείνη την περίοδο μετονομάστηκε σε ''Καστελόριζο'', παραφθορά του ιταλικού ''Κόκκινο Κάστρο''. Καθώς το Καστελόριζο περιήλθε υπό τουρκική κατοχή, σταδιακά γνώρισε σημαντική άνθιση στην εμπορική ναυτιλία. Μετά την Επανάσταση, το νησί υπήρξε διαφιλονικούμενο μεταξύ Γάλλων, Ιταλών και Άγγλων μέχρι την τελική ένωση με την Ελλάδα το 1947, μετά από πολλές λεηλασίες, μαζικές μεταναστεύσεις των κατοίκων αλλά και επιστροφές.

Σήμερα, το νησί βρίσκεται πάλι σε επίμαχη θέση στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, καθώς τα ζητήματα των παραβιάσεων των εναέριων και ναυτικών συνόρων και του καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο οριακό αυτό σημείο του Αιγαίου δημιουργούν ένα κλίμα προκλήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες και την ανάγκη για διευθέτηση των διαφορών. Το Καστελόριζο, αιώνιο σύμβολο της Ελλάδας που συναντιέται με άλλους πολιτισμούς, αποτελεί πάλι το σημείο αναφοράς για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με την Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα οι κάτοικοί του διαφυλάσσουν ακόμα την μακρόχρονη ιστορία του.

Οι μνήμες του δρόμου

Η νέα Εθνική Οδός αποτελεί την κεντρική αρτηρία της Ελλάδας, ενώνει το βορρά με το νότο και συνδέει άπειρες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά. Στην άκρη του δρόμου βρίσκονται διάσπαρτες γραφικές μινιατούρες εκκλησιών, τόσο χαριτωμένες που συγκαλύπτουν μία, συχνά, τραγική ιστορία. Αυτά τα αφιερώματα, που τοποθετούνται από συγγενείς θυμάτων αυτοκινητιστικών ατυχημάτων, υπενθυμίζουν διαρκώς πόσο επικίνδυνοι είναι στην πραγματικότητα οι δρόμοι και η οδήγηση στην Ελλάδα.

Η ελλιπής οδική σήμανση, η ανεπαρκής συντήρηση των δρόμων και μία οδική συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από την απερισκεψία και έναν κακώς εννοούμενο ανδρισμό οδηγούν, κάθε χρόνο, στον πρόωρο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Παράλληλα, οι υποδομές για την αποκατάσταση θυμάτων αυτοκινητιστικών ατυχημάτων είναι ελάχιστες και ανεπαρκείς. Δυστυχώς, ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται σταθερά, καθώς αυξάνεται και ο αριθμός νεαρών οδηγών.

Η κακή κατάσταση των δρόμων, ο μεγάλος αριθμός θανάτων και τα ακριβά τέλη διοδίων έχουν οδηγήσει στη δημιουργία του κινήματος «Δεν Πληρώνω!», στο πλαίσιο του οποίου πολίτες καταλαμβάνουν σταθμούς διοδίων και προτρέπουν άλλους οδηγούς και συχνούς χρήστες, να αρνηθούν να πληρώσουν. Με το επιχείρημα ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν ήδη πληρώσει για τους δρόμους μέσα από τη φορολογία, μετατρέπουν τους εθνικούς δρόμους της χώρας σε κόκκινες περιοχές και πεδίο μάχης για τα δικαιώματα των πολιτών.